งามขำ...ฮักอ้ายบ่

ดวงตะเว็นคล้อย อีเกิ้งลอยเหนือปลายไผ่

ลมหัวปีพัดกราย ปุยดอกฝ้ายฟุ้งเต็มฟ้า

หลับตาลงยามได๋ อ้ายคึดเห็นแต่นวลหน้า 

กอดเข่านั่งคอยท่า จอบแนมทางเจ้าต่าวคืน... 

---

ภาพเบื้องหน้าขมุกขมัวไม่แจ่มชัด... 

คล้ายว่าจอนนี่มองเห็นตัวเองกับนาริน กำลังนั่งคุยกันกระหนุงกระหนิงอยู่ใต้ถุนเรือน ความสุขแสนหวานในคืนวันเก่า ๆ ทำให้เขาเผลอยิ้มเหมือนคนบ้า เพียงชั่วพริบตาทุกสิ่งทุกอย่างก็จางหายไป เมื่อทิศทางลมแปรเปลี่ยน แล้วมีใบหน้าอื่นเข้ามาแทนที่ใบหน้าของเขา 

ชายหนุ่มนิ่งอึ้ง รู้สึกอัดอั้นอยู่ในลำคอ สามัญสำนึกบอกเขาว่า ถ้าเขาไม่ยอมปล่อยนารินไป เพราะเขายังรักและเป็นห่วงเธอ แต่การมีเขาอยู่ทำให้ชีวิตของเธอตกต่ำ หากเขารักเธอจริง ๆ ก็ควรจะเลิกทำตัวเป็นเจ้ากรรมนายเวรของเธอ เหมือนอย่างที่นางน้อยทำกับเขา

---

นารินไม่เปลี่ยนความตั้งใจเดิม ต่อให้เธอยืนกรานว่าไม่เคยผลีกายให้ชายอื่น ก็คงไม่มีใครเชื่อได้อย่างสนิทใจ ยิ่งเขาพยายามรักษาเกียรติของเธอ เธอก็ยิ่งไม่อยากเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของเขา

---

ในวันที่เขาและเธอ ต่างก็มีบาดแผลฉกรรจ์จากบทเรียนชีวิต หัวใจของเขายังคงเหมือนเดิม… แต่หัวใจของเธอ… ยังเหมือนเดิมอยู่ไหม…

…งามขำฮักอ้ายบ่…